Paleis van Caserta
Door: Jacqueline van der Vegte
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
03 Februari 2015 | Italië, Caserta
Zondag, 1 februari.
Na Pompeï de rug toe te hebben gekeerd te hebben, vervolgden we onze reis per bus naar een tot dan toe nog onbekende bestemming. Ik meende te hebben gehoord te hebben dat we later naar Napels zouden gaan. Iets wat ik mij bijna niet kon voorstellen ivm dat we daar veels te weinig tijd voor hadden als we om 8 uur weer in Rome wilden zijn.
Dit bleek dan ook niet het geval te zijn. Ondertussen begon een van onze reisgidsen opgewekt een monoloog te houden over onze volgende bestemming: Het paleis van Caserta. Iets wat op dat moment, mij weinig kon boeien. Het enige wat ik wilde, was terug naar Rome. Mijn bed in! Het was ten slotte al een behoorlijk intense dag geweest. Om 5 uur s' ochtends opstaan, naar Pompeï, en dan ook nog proberen om zoveel mogelijk in mij te nemen. Voor mij was het eigenlijk wel genoeg. Ik had Pompeï gezien, en daar ging het om! Dat is dan ook het grote nadeel van reizen met een groot gezelschap, je weinig in te brengen!
Ik heb dan ook deze man zijn verhaal laten vertellen, zonder al te aandachtig te luisteren. Het enige wat mij niet ontging, was het feit dat(waar we ook in godsnaam heen gingen) het gebouw door een Nederlander ontworpen was, en dat deze zijn heeft moeten italianiseren ivm het feit dat de italianen zijn naam niet konden uitspreken. Daar ben je ten slotte Nederlander voor!
Ondertussen werden er ook verschillende folders uitgedeeld, zodat we alvast een impressie konden krijgen, van dat wat ons te wachten stond. En het enige waar ik op dat moment aan kon denken was mijn bed, en het feit dat ik niet de behoefte voelde om deze warme/comfortabele bus te verlaten.
Maar we hadden geen keus, en eigenlijk was het degelijk de moeite waard. Achteraf terugkijkende ben ik dan ook blij, dat ik de kans heb gekregen om ook dit Paleis met eigen ogen te aanschouwen.
Even wat algemene ontwikkeling: Paleis van Caserta
In de buurt van de stad van Caserta, heeft dienst gedaan als woon-/werkpaleis voor de toenmaligen koningen van Napels en Scilië. Deze werd in 1997 op de werelderfgoed lijst van Unesco geplaats, met als reden dat dit het laatste en ultieme paleis uit de Barokperiode is, en daarom dan ook van onschatbare waarde. Het is dan ook vermoedelijk het grootste gebouw dat in de 18e eeuw gebouwd is.
De opdracht voor de bouw van dit paleis kwam van koning Karel VII van Napels in 1752. In 1759 werd hij echter teruggeroepen naar zijn moederland, om daar tot koning van Spanje te worden gekroond. Na een bouwperiode van 28 jaar, was het paleis eindelijk klaar, en nam zijn zoon Ferdinand IV er zijn intrek. Het gebouw toont overeenkomsten met het Paleis van Versailles en het koninklijk paleis van Madrid. Eigenlijk kun je ook wel zeggen dat Karel VII aan grootsheidwaanzin leed, gezien het feit dat de koning van napels machtig noch rijk was.
Het grote meesterbrein achter dit gebouw is de van nederlands afkomstige Luigi Vanvitelli, zoon van de Amerfoortse kunstchilder Casper an Wittel.
Tot zo ver onze les in geschiedenis. Uiteraard heb ik deze informatie later op wikipedia opgezocht en gedurende mijn tour door het koninklijk paleis mij nkel vergaapt aan alle pracht en praal, waarbij de ene kamer noch imposanter was dan de vorige. Je kunt echt zeggen dat dit ver over de top was, en het mij een enorme nachtmerrie lijkt om in z'n dergelijk gebouw te wonen. Maar smaken verschillen nu eenmaal. Wel heb ik veel foto's genomen. Ten slotte zegt een plaatje nu eenmaal meer duizend woorden, of in mijn geval en paar 100.
Na Pompeï de rug toe te hebben gekeerd te hebben, vervolgden we onze reis per bus naar een tot dan toe nog onbekende bestemming. Ik meende te hebben gehoord te hebben dat we later naar Napels zouden gaan. Iets wat ik mij bijna niet kon voorstellen ivm dat we daar veels te weinig tijd voor hadden als we om 8 uur weer in Rome wilden zijn.
Dit bleek dan ook niet het geval te zijn. Ondertussen begon een van onze reisgidsen opgewekt een monoloog te houden over onze volgende bestemming: Het paleis van Caserta. Iets wat op dat moment, mij weinig kon boeien. Het enige wat ik wilde, was terug naar Rome. Mijn bed in! Het was ten slotte al een behoorlijk intense dag geweest. Om 5 uur s' ochtends opstaan, naar Pompeï, en dan ook nog proberen om zoveel mogelijk in mij te nemen. Voor mij was het eigenlijk wel genoeg. Ik had Pompeï gezien, en daar ging het om! Dat is dan ook het grote nadeel van reizen met een groot gezelschap, je weinig in te brengen!
Ik heb dan ook deze man zijn verhaal laten vertellen, zonder al te aandachtig te luisteren. Het enige wat mij niet ontging, was het feit dat(waar we ook in godsnaam heen gingen) het gebouw door een Nederlander ontworpen was, en dat deze zijn heeft moeten italianiseren ivm het feit dat de italianen zijn naam niet konden uitspreken. Daar ben je ten slotte Nederlander voor!
Ondertussen werden er ook verschillende folders uitgedeeld, zodat we alvast een impressie konden krijgen, van dat wat ons te wachten stond. En het enige waar ik op dat moment aan kon denken was mijn bed, en het feit dat ik niet de behoefte voelde om deze warme/comfortabele bus te verlaten.
Maar we hadden geen keus, en eigenlijk was het degelijk de moeite waard. Achteraf terugkijkende ben ik dan ook blij, dat ik de kans heb gekregen om ook dit Paleis met eigen ogen te aanschouwen.
Even wat algemene ontwikkeling: Paleis van Caserta
In de buurt van de stad van Caserta, heeft dienst gedaan als woon-/werkpaleis voor de toenmaligen koningen van Napels en Scilië. Deze werd in 1997 op de werelderfgoed lijst van Unesco geplaats, met als reden dat dit het laatste en ultieme paleis uit de Barokperiode is, en daarom dan ook van onschatbare waarde. Het is dan ook vermoedelijk het grootste gebouw dat in de 18e eeuw gebouwd is.
De opdracht voor de bouw van dit paleis kwam van koning Karel VII van Napels in 1752. In 1759 werd hij echter teruggeroepen naar zijn moederland, om daar tot koning van Spanje te worden gekroond. Na een bouwperiode van 28 jaar, was het paleis eindelijk klaar, en nam zijn zoon Ferdinand IV er zijn intrek. Het gebouw toont overeenkomsten met het Paleis van Versailles en het koninklijk paleis van Madrid. Eigenlijk kun je ook wel zeggen dat Karel VII aan grootsheidwaanzin leed, gezien het feit dat de koning van napels machtig noch rijk was.
Het grote meesterbrein achter dit gebouw is de van nederlands afkomstige Luigi Vanvitelli, zoon van de Amerfoortse kunstchilder Casper an Wittel.
Tot zo ver onze les in geschiedenis. Uiteraard heb ik deze informatie later op wikipedia opgezocht en gedurende mijn tour door het koninklijk paleis mij nkel vergaapt aan alle pracht en praal, waarbij de ene kamer noch imposanter was dan de vorige. Je kunt echt zeggen dat dit ver over de top was, en het mij een enorme nachtmerrie lijkt om in z'n dergelijk gebouw te wonen. Maar smaken verschillen nu eenmaal. Wel heb ik veel foto's genomen. Ten slotte zegt een plaatje nu eenmaal meer duizend woorden, of in mijn geval en paar 100.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
