udienza generale di sua santità Francesco

Woensdag, 11 februari, Rome.

Het voelt alweer eeuwen geleden sinds ik mijn laatste verslag schreef, maar nu terugkijkende valt dat eigenlijk wel mee! Het enige is, is dat ik wel een beetje achter loop met schrijven, maar nu besloten heb ik dat ik een inhaalslag zal maken! Toch is dat een beetje jammer, aangezien ik nu het gevoel dat ik mijn erveringen minder goed kan vastleggen. Zeker omdat het niet meer zo vers in het geheugen zit!

Hoe dan ook, ik had van iemand (vraag me in godsnaam niet wie, wat dat weet ik allang niet meer) dat iedere woensdagmiddag de Paus een openbare audientie houdt op het ST. Pietersplein. Aangezien ik in Rome woon, de tijd en de gelegenheid heb, leek het mij een goed idee om dan ook een keer van deze gelegenheid gebruik te maken, en te zien wat dit nou inhoudt. Iedereen kent ten slotte de foto's dat het hele st. Pietersplein volstaat met mensen en dat de paus op zijn balkon aan het zwaaien is e.d. Het leek mij dan ook een mooie gelegnheid om dit eens zelf mee te maken!

Ik had dan ook een aantal vrienden (o.a. Hannah, Abi, Caroline, Clair, Sian & Catrina) verteld dat ik dit graag in de nabije toekomst wilde doen! En gelukkig had ik meteen mijn medestanders gevonden, en was iedereen gelijk enthousiast. Zo enthousiast dat , Abi besloot om ons meteen online op te geven (je moet namelijk online jezelf opgeven om zo plaatsen te bemachtigen). Het enige probleem was, dat wij au pairs natuurlijk, niet allemaal direct zeker waren of we konden komen. Zo haakte Hannah al af, omdat ze op Ugo met zijn gebroken been moest passen. Ook Caroline was niet van de partij, waardoor we uiteindelijk met zijn vieren over nleven. Alleen Sian en ik hadden het probleem, dat wij de kinderen naar school moesten brengen, waardoor wij niet in staat waren om eerder te komen. Gelukkig konden de andere meiden wel eerder opdagen met als gevolg dat zij een zitplaatsje voor ons vrij hebben gehouden.

De enige uitdaging was, is dat het niet altijd even makkelijk is om elkaar in die drukte te vinden. Zodra ik aankwam, heb ik meteen Abi gebeld om haar te vertellen waar ik was. Alleen konden wij elkaar niet zo makkelijk vinden. Uiteindelijk bleek ze aan de andere kant van het plein te staan, en konden we elkaar met een hoop gestuntel vinden. Inden. Communiceren in het Engels blijft moeilijk!

Ook leek het net alsof ik door de douane van een vliegveld moest, aangezien
Als mijn spullen op zn band moesten en ik zelf door zn metaaldetectording moest. Nog heel wat frustratie gehad, aangezien ik als vanzelfsprekend weer de verkeerde rij had gekozen. Een ouder koppel moest telkens opnieuw door het poortje lopen aangezien het rode lampje maar bleef branden en het poortje maar bleef piepen. Ik was dan ook erg opgelucht toen ik zelf in een keer door kon lopen.

Nadat allemaal gehad te hebben was ik dan ook blij dat ik er eindelijk was en dat ik een plekje had. De andere meiden hebben nog wat boze blikken moeten verduren aangezien de meeste andere mensen namelijk het niet zo konden waarderen dat ze 2 plekjes voor mij en Sian hadden vrijgehouden. Gelukkig konden ze daar smekelijk om lachen en trokken ze zich daar vrij weinig van aan...

Aangezien het pas 9 uur was, hadden we nog een nog een uur te gaan, voordat de hele happening zou beginnen. In het geval van sian, was dit een goed iets, aangezien die wat langer op zich liet wachten. Aangezien Sian niet meteen het beste gevoel voor richting heeft en een talent heeften talent heeft voor het stappen iontappen in de verkeerde bus. Het een schat van een meid!

Om 10 uur was het dan eindelijk zo ver! De paus reed rond om hethet plein in zijn speciale witte pausmobiel. Heel het publiek was opgetogen, wilde foto's nemen, schreeuwden en probeerden zijn hand te schudden! De eerste keer dat hij aan ons voorbij reed, waren we allemaal erg telerg teleurgesteld.Dit ahd te maken met het feit, dat hij op vele plaatsen stopten maar aan ons snel voorbijreed. Het was dan ook erg lastig om een fatsoenlijke foto te nemen.

Wat waren we dan ook enthousiast dat hij later nog een keer voorbijkwam. We gingen dan ook spontaan op onze stoelen staat, tot grote irritatie van de bodyguards. Nadat hij dan ook voorbij gereden was, waren we allen op zijn minst met een enkele foto tevreden. Maar wat waren wij jaloers op Claire!

Speciaal voor deze gelegenheid had Claire een selfie-stick gekocht! En ze had het voor elkaar gekregen om in dat vluchtige moment een fatsoenlijk selfie met de paus te nemen! Dat willen we toch allemaal? Het is dan ook vrij logisch om te zeggen, dat we vanaf dat moment allemaal in de ban van de selfie-stick waren! We willen er nu allemaal een!

Nadat de paus had plaats genomen, begon echter de verveling toe te slaan, aangezien zijn speech grotendeels in het italiaans werd gehoudenm en pas later in andere talen werd vertaald. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat het me weinig kon schelen, en ik had het gevoel dat de meesten er zo over dachten! Uiteindelijk ging het alleen maar om de foto's!

Abi heeft uiteindelijk nog de link gestuurd waarin zijn speech in het engels vertaal is: http://www.theguardian.com/world/2015/feb/11/pope-francis-the-choice-to-not-have-children-is-selfish?CMP=fb_gu


> ik weet niet, of ik inmiddels nog wel zn fan ben van deze paus. En het meest debiele nog van al is, dat ik misschien ook nog wel heb staan te klappen en te juichen voor deze statements, hoe ironisch....