Pompeï
Door: jacqueline van der vegte
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
02 Februari 2015 | Italië, Pompei
Zondag, 1 februari.
Eindelijk is het dan zover! Iets waar ik lang naar uit heb gekeken. Mijn bezoek aan pompeï. Vroeg opgestaan, maar liefst om 5 uur om vervolgens zachtjes mij te wassen en aan te kleden. Ik blijf ten slotte z'n stresskipje die altijd bang is om te laat te komen. Ten slotte als je de bus om 7 uur s' ochtends zou missen, is het natuurlijk niet zo dat er 123 een andere bus staat.
Gelukkig had ik mn kleren van te voren al klaar gelegd en mijn tas al ingepakt. Zachtjes de deur achter mij dichtgedaan en ik ben gegaan! Nog even de angst gehad dat de metro, niet zo vroeg zou rijden. Maar gelukkig bleek dat wel het geval te zijn! Rome is erg rustig om 6 uur s' ochtends. Je zou kunnen zeggen, bijna verlaten. Op een paar engerds na dan.
Door de stress was ik ook natuurlijk weer veels te vroeg op de meetingplaats gearriveerd. Iets wat natuurlijk een opluchting en een irritatie tegelijkertijd is, zeker omdat er behoorlijk wat tuig rondloopt. Zwervers die je eng kijken en zelfs soms achter na lopen!
Gelukkig zag ik na een tijdje Clare rondlopen, wat een gehele opluchting voor mij was. Ten slotte is samen altijd leuker dan alleen. Ondertussen ook te horen gekregen dat Abi aan de verkeerde kant van het metrostation stond. Iets wat mij ook al eens was overkomen, en wat de nodige frustratie had opgeleverd toen ik aar het strand wilde gaan. Gelukkig kon ik haar dan ook haarfijn uitleggen waarom zij, wel bij de metrostop Piramide was, maar niet de piramide kon zien. Hoe ironisch!
Nadat we uiteindelijk met zijn drietjes nog op Caroline en Sian stonden te wachten, zagen we de bus al aankomen. We besloten dan ook maar, om alvast in de bus plaats te nemen. Ten slotte was het weer niet optimaal. De bus was al aardig vol, en uiteindelijk hadden toch veel mensen zich voor deze tour/trip aangemeld, met dank aan Leonie Wohlgemut. (Hopelijk schrijf ik dat goed) Ik geloof ook, dat zelfs de meerderheid van de aanwezigen au pairs waren, die allemaal hadden gereageerd op de contactadvertentie van Leonie in de Au pair in Rome- groep, dan dat zij van de Italiaanse school waren, die deze trip eigenlijk alleen had georganiseerd voor zijn studenten.
Maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn dan ook vrolijk ingestapt om vervolgens over van alles en nog wat te kwebbelen. Ondertussen hoorde ik behoorlijk was Duitsers om mijn heen. Het leek wel een invasie. Iets wat achteraf terugkijkende erg jammer was, zeker omdat zij enkel in medelandgenoten geinteresseerd waren. Iets waardoor jij zelf ook geneigd was om niet buiten je groep te treden. Ik was dan ook erg opgelucht dat ik mij voor deze trip samen met wat vrienden had aangemeld. Anders was je wel van een koude kermis thuis gekomen.
We hebben ons nog even zorgen om Sian en Caroline gemaakt, zeker omdatzij dreigden te laat te komen. Maar hoe leg je in godsnaam in het Italiaans uit: wacht ff er moeten nog meer mensen mee? Gelukkig kwamen ze al snel aanrennen en konden we eindelijk vertrekken.
Onderweg nog even probeerd om de ogen dicht te doen, maar ook genoten van het lanschap. Gelukkig maakten we een stop onderweg en konden we de bus uit voor een koffie en een broodje.
Na door regen, mist en van alles en nog wat gereden te zijn, leek Pompeï niet meer echt veelbelovend. Heb onderweg er ook nog even flink van gebaald dat ik er niet aan gedacht had om een paraplu mee te nemen. Hoe kun je zo stom zijn?! Zeker omdat toen wij eindelijk in Pompei aankwamen deze hard nodig leken te hebben. Het regende behoorlijk en de wind bracht een ongure kou met zich mee. Toch wist het na een tijdje op te klaren en kwam uiteindelijk zelfs het zonnetje te voorschijn.
Pompeï was niet echt wat ik ervan verwacht had. Wat kan je er dan wel van verwacht? Dat is eigenlijk best wel moeilijk uit te leggen. Laat ik allereerst zeggen dat ik minder ruines had verwacht. Eigenlijk was het nog steeds een dorp en stonden er nog behoorlijk wat muren en zelfs soms nog enekle daken overeind. Ook waren er nog resten van fresco's en standbeelden. Dit overtrof echt mijn verwachtingen, zeker omdat ik eigenlijk slechts enkele resten en voor veel mummies/menselijke resten had verwacht te zien.
Ten slotte is een vulkaanuitbarsting niet niks, zeker niet als deze rond 79 na Christus plaatsvindt. Dat tijd en moeder natuur niet alles kunnen wegvagen! Toch had Pompeï zijn charme en kon het je een goede indruk geven van hoe mensen rond die tijd moeten hebben geleefd.
We moesten continu met de groep meelopen, dat was acheraf wel jammer. Zeker omdat mijn italiaans niet echt soepeltjes is, en ik eigenlijk meer gefixeerd was op het nemen van zoveel mogelijk mooie en indrukwekkende fotos. Ofwel the Japanese style. Foto's nemen en thuis pas terugkijken en meer informatie opzoeken.
Toch blijft het een leerzame ervaring en pik je achter altidj wel iets italiaans op Ook waren onze begeleiders ontzettend aardig en enthousiast. Ze waren allemaal op een wat hogere leeftijd maar stonden nog veel in het leven.
Na door verschillende straatjes te hebben rondgestruind zijn we vervolgens verschillende huizen binnengewandeld. Van badplaatsen tot theaters en huizen. Ik wil zeker nog een documentaire over pompeii op youtube bekijken om nog meer stil te kunnen staan bij dat dat ik heb mogen zien.
Maar dat is uiteraard een goede voornemen voor later! Om terug te komen op mijn verhaal, hebben we ook nog verschillende mummies en menselijke resten bekeken. Deze waren erg indrukwekkend om te zien. Van een dode hond tot een languitgestrekte man. Natuurlijk weet ik, dat ik bij lange na niet alles heb gezien. Zo wel qua stad(die achteraf 3000x groter was, dan dat ik verwachtte) als qua menselijke resten.
Toch leken sommigen van hen heel vredig. Bijna als of zij een glimlach op hun gezicht hadden. Iets wat ik maar moeilijk kon begrijpen, zeker omdat bedolven onder lava worden mij een uiterst pijnlijke dood lijkt. Hoe ironisch dan ook, dat in ons optiek deze mensen bijna vredig leken.
Feit is wel, dat toen deze mensen renden voor hun leven (of misschien niet), nooit gedacht zouden hebben dat zij een bezienswaardigheid zouden worden. Noch dat mensen van heide en verre zouden komen, om hen te komen bekijken. Eigenlijk was dit dan ook een soort van momento mori moment. Het leven is erg kort, en zelfs zulke onverwachte dingen als een vulkaanuitbarsting kunnen je overkomen...
Toch leken deze doden eerder standbeelden dan skeletten. Zo versteend waren zij. Ik kon mij dan ook amper voorstellen dat dit ooit mensen van vlees bloed zijn geweest, die net als wij hier hebben rondgelopen.
Ik ben ontzettend blij, dat ik de kans heb gekregen om dit alles te kunnen zien. Iets wat ik dan ook als een waardevolle herinnering zal beschouwen.
Een ervaring rijker, iets wat ik van mijn lijstje kan afstrepen, en een aantal euros armer. Het was het waard.
Eindelijk is het dan zover! Iets waar ik lang naar uit heb gekeken. Mijn bezoek aan pompeï. Vroeg opgestaan, maar liefst om 5 uur om vervolgens zachtjes mij te wassen en aan te kleden. Ik blijf ten slotte z'n stresskipje die altijd bang is om te laat te komen. Ten slotte als je de bus om 7 uur s' ochtends zou missen, is het natuurlijk niet zo dat er 123 een andere bus staat.
Gelukkig had ik mn kleren van te voren al klaar gelegd en mijn tas al ingepakt. Zachtjes de deur achter mij dichtgedaan en ik ben gegaan! Nog even de angst gehad dat de metro, niet zo vroeg zou rijden. Maar gelukkig bleek dat wel het geval te zijn! Rome is erg rustig om 6 uur s' ochtends. Je zou kunnen zeggen, bijna verlaten. Op een paar engerds na dan.
Door de stress was ik ook natuurlijk weer veels te vroeg op de meetingplaats gearriveerd. Iets wat natuurlijk een opluchting en een irritatie tegelijkertijd is, zeker omdat er behoorlijk wat tuig rondloopt. Zwervers die je eng kijken en zelfs soms achter na lopen!
Gelukkig zag ik na een tijdje Clare rondlopen, wat een gehele opluchting voor mij was. Ten slotte is samen altijd leuker dan alleen. Ondertussen ook te horen gekregen dat Abi aan de verkeerde kant van het metrostation stond. Iets wat mij ook al eens was overkomen, en wat de nodige frustratie had opgeleverd toen ik aar het strand wilde gaan. Gelukkig kon ik haar dan ook haarfijn uitleggen waarom zij, wel bij de metrostop Piramide was, maar niet de piramide kon zien. Hoe ironisch!
Nadat we uiteindelijk met zijn drietjes nog op Caroline en Sian stonden te wachten, zagen we de bus al aankomen. We besloten dan ook maar, om alvast in de bus plaats te nemen. Ten slotte was het weer niet optimaal. De bus was al aardig vol, en uiteindelijk hadden toch veel mensen zich voor deze tour/trip aangemeld, met dank aan Leonie Wohlgemut. (Hopelijk schrijf ik dat goed) Ik geloof ook, dat zelfs de meerderheid van de aanwezigen au pairs waren, die allemaal hadden gereageerd op de contactadvertentie van Leonie in de Au pair in Rome- groep, dan dat zij van de Italiaanse school waren, die deze trip eigenlijk alleen had georganiseerd voor zijn studenten.
Maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn dan ook vrolijk ingestapt om vervolgens over van alles en nog wat te kwebbelen. Ondertussen hoorde ik behoorlijk was Duitsers om mijn heen. Het leek wel een invasie. Iets wat achteraf terugkijkende erg jammer was, zeker omdat zij enkel in medelandgenoten geinteresseerd waren. Iets waardoor jij zelf ook geneigd was om niet buiten je groep te treden. Ik was dan ook erg opgelucht dat ik mij voor deze trip samen met wat vrienden had aangemeld. Anders was je wel van een koude kermis thuis gekomen.
We hebben ons nog even zorgen om Sian en Caroline gemaakt, zeker omdatzij dreigden te laat te komen. Maar hoe leg je in godsnaam in het Italiaans uit: wacht ff er moeten nog meer mensen mee? Gelukkig kwamen ze al snel aanrennen en konden we eindelijk vertrekken.
Onderweg nog even probeerd om de ogen dicht te doen, maar ook genoten van het lanschap. Gelukkig maakten we een stop onderweg en konden we de bus uit voor een koffie en een broodje.
Na door regen, mist en van alles en nog wat gereden te zijn, leek Pompeï niet meer echt veelbelovend. Heb onderweg er ook nog even flink van gebaald dat ik er niet aan gedacht had om een paraplu mee te nemen. Hoe kun je zo stom zijn?! Zeker omdat toen wij eindelijk in Pompei aankwamen deze hard nodig leken te hebben. Het regende behoorlijk en de wind bracht een ongure kou met zich mee. Toch wist het na een tijdje op te klaren en kwam uiteindelijk zelfs het zonnetje te voorschijn.
Pompeï was niet echt wat ik ervan verwacht had. Wat kan je er dan wel van verwacht? Dat is eigenlijk best wel moeilijk uit te leggen. Laat ik allereerst zeggen dat ik minder ruines had verwacht. Eigenlijk was het nog steeds een dorp en stonden er nog behoorlijk wat muren en zelfs soms nog enekle daken overeind. Ook waren er nog resten van fresco's en standbeelden. Dit overtrof echt mijn verwachtingen, zeker omdat ik eigenlijk slechts enkele resten en voor veel mummies/menselijke resten had verwacht te zien.
Ten slotte is een vulkaanuitbarsting niet niks, zeker niet als deze rond 79 na Christus plaatsvindt. Dat tijd en moeder natuur niet alles kunnen wegvagen! Toch had Pompeï zijn charme en kon het je een goede indruk geven van hoe mensen rond die tijd moeten hebben geleefd.
We moesten continu met de groep meelopen, dat was acheraf wel jammer. Zeker omdat mijn italiaans niet echt soepeltjes is, en ik eigenlijk meer gefixeerd was op het nemen van zoveel mogelijk mooie en indrukwekkende fotos. Ofwel the Japanese style. Foto's nemen en thuis pas terugkijken en meer informatie opzoeken.
Toch blijft het een leerzame ervaring en pik je achter altidj wel iets italiaans op Ook waren onze begeleiders ontzettend aardig en enthousiast. Ze waren allemaal op een wat hogere leeftijd maar stonden nog veel in het leven.
Na door verschillende straatjes te hebben rondgestruind zijn we vervolgens verschillende huizen binnengewandeld. Van badplaatsen tot theaters en huizen. Ik wil zeker nog een documentaire over pompeii op youtube bekijken om nog meer stil te kunnen staan bij dat dat ik heb mogen zien.
Maar dat is uiteraard een goede voornemen voor later! Om terug te komen op mijn verhaal, hebben we ook nog verschillende mummies en menselijke resten bekeken. Deze waren erg indrukwekkend om te zien. Van een dode hond tot een languitgestrekte man. Natuurlijk weet ik, dat ik bij lange na niet alles heb gezien. Zo wel qua stad(die achteraf 3000x groter was, dan dat ik verwachtte) als qua menselijke resten.
Toch leken sommigen van hen heel vredig. Bijna als of zij een glimlach op hun gezicht hadden. Iets wat ik maar moeilijk kon begrijpen, zeker omdat bedolven onder lava worden mij een uiterst pijnlijke dood lijkt. Hoe ironisch dan ook, dat in ons optiek deze mensen bijna vredig leken.
Feit is wel, dat toen deze mensen renden voor hun leven (of misschien niet), nooit gedacht zouden hebben dat zij een bezienswaardigheid zouden worden. Noch dat mensen van heide en verre zouden komen, om hen te komen bekijken. Eigenlijk was dit dan ook een soort van momento mori moment. Het leven is erg kort, en zelfs zulke onverwachte dingen als een vulkaanuitbarsting kunnen je overkomen...
Toch leken deze doden eerder standbeelden dan skeletten. Zo versteend waren zij. Ik kon mij dan ook amper voorstellen dat dit ooit mensen van vlees bloed zijn geweest, die net als wij hier hebben rondgelopen.
Ik ben ontzettend blij, dat ik de kans heb gekregen om dit alles te kunnen zien. Iets wat ik dan ook als een waardevolle herinnering zal beschouwen.
Een ervaring rijker, iets wat ik van mijn lijstje kan afstrepen, en een aantal euros armer. Het was het waard.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
