Een mis in het Vaticaan

15 November, Rome (Het Vaticaan)
Nadat we de Paus even hebben kunnen bewonderen, was het tijd om snel te lunchen om vervolgens verder te gaan met ons programma!
Het zou je dan natuurlijk niet verbazen dat we snel even bij MacDonals zijn langsgeweest. Cheap & Quick, was een geweldige combinatie! Zo ook vandaag. Vermakelijk om te zien was, dat wij niet de enige waren ie op dit ' briljante' idee waren gekomen. Verrassend genoeg houden doctoren, met hun gezinnen, er ook wel van!

We zijn maar weer gauw teruggelopen, vol goede moed over wat nog komen ging! Alleen wederom, hadden wij geen idee waar wij moesten zijn! Die Italianen zijn kennelijk niet zo goed in organiseren, laat staan dingen regelen. Gelukkig waren er genoeg mensen op het Sint Pietersplein met dezelfde pasjes als wij. Makkelijk te herkennen en nog gemakkelijker te volgen. Of zelfs bij in de rij aan te sluiten, wat we natuurlijk niet als voorkruipen willen betitelen. Al gauw werd dan ook duidelijk dat wij bij de Hoofdingang op het Sint Pietersplein naar binnen moesten. Na wederom door de ' douane' te zijn gegaan, konden we de kerk/basiliek betreden waar uiteindelijk om 1700 de mis zou worden gehouden. Wederom waren wij ruim op tijd aanwezig waardoor we uitgebreid de tijd konden nemen om deze indrukwekkende kerk te bewonderen. Wat wel een domper was, was dat alle zitplaatsen tot het begin waren afgesloten, waardoor het helaas niet mogelijk was om van te voren al een goede plaats te bemachtigen. Maar dat mocht de pret niet drukken.
De kerk was gevuld met pracht en praal en van verveling was dan ook geen moment sprake. Dit was ook de kerk waar Paus Johannes Paulus II begraven ligt. Ik heb er nog een foto van genomen. Een vlaag van jeugdsentiment overviel me op dat moment, zeker omdat ik mij nog goed kan herinneren dat ik als kind ooit een stukje over hem geschreven heb, maar naar de details moet je me natuurlijk niet meer vragen! Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat de kunstgeschiedenis van mevrouw van den Eynde ooit toch nog zin heeft gehad! Namelijk, meteen rechts van de ingang staat La pieta, ofwel Maria met de dode Jezus op haar schoot (een onderwerp dat rond de 152/16e eeuw een vrij geliefd onderwerp was onder beeldhouwers). Dit beeld heb ik vaak genoeg in de ooo zooo interessante lessen van mevrouw van den eynde mogen aanschouwen, en nu kon ik het dan ook daadwerkelijk met mijn eigen ogen zien. Nooit gedacht dat ik nog eens aan zulke momenten zou terugdenken, zeker omdat ze zover van mij afstaan en voelen alsof ze decennia geleden hebben plaatsgevonden.

Maar geboeg jeugdsentiment, rond een uurtje of half 5 besloten we maar dat het handig was om voor de hekken te gaan staan wachten (deze hekken hadden wieltjes eronder en eigenlijk kon je deze dan ook zo wegduwen). Ook nu was het alweer aardig druk en zodra werd aangekondig dat mensen de ruimte mochten betreden, begonnen mensen massaal te rennen en de hekken aan de kant te duwen. Het had weinig menselijks, we leken meer weg te hebben van een reeks bavianen die wild waren gewordenIets wat toch eigenlijk ver beneden mijn waardigheid is! Gelukkig wist Julie snel een plekop een van de voorste rijen te bemachtigen, waardoor Becca en ik rustig naar onze plek toe konden wandelen.
We hadden echter geen flauw idee of de gastvader van Becca (Stefano) nog zou komen opdagen. We hielden dus maar onze tassen nog op de banken om zo een extra plekje vrij te houden. Achteraf schaam ik mij hier wel voor, zeker omdat sommige mensen geen zitplaats hadden en gedurende de gehele mis zijn blijven staan. Nadat bijna iedereen een zitplaats had gevonden, stroomde het kerkelijke gezelschap binnen. (Ik heb het net ook nog maar even snel opgezocht, De kardinaal draagt rood en de bisschop roze) Naast de Bisschop en de Kardinaal droegen de overige lieden groene gewaden. Een mooie opening speech vond plaats, waar ik natuurlijk weer weinig van meekreeg, en ik moet overigens bekennen dat ik misschien zelfs wel af en toe even weggedommeld ben , na zoveel spanning en sensatie.
Ik hoop dan maar ook dat niemand dit opgemerkt heeft, aangezien het natuurlijk niet bepaald respectvol is. Overigens heb ik wel ergere dingen gezien, telefoons die afgingen, foto's die gemaakt werden en noem zo maar op. Italie is tegenwoordig ook niet meer wat het lijkt, en deze ontdekking was dan ook vrij shockerend, aangezien ik er altijd van overtuigd ben geweest dat rome goed Katholiek is.
Wat wel vrij duidelijk was, was dat ik waarschijnlijk de enige was, die niet bekend was met de gebruiken van een mis. De gebeden en de liederen zeiden mij niks, terwijl Becca en Julie allebei ze vol overtuiging herhaalden. Toch was het bijzonder om zo, als enige heidenen, tussen dit gezelschap te mogen staan. Ik heb mij nog nooit zo verbonden en alleen gevoeld, en dat op hetzelfde moment. Het mannenkoor zong prachtig en het was mooi om te zien dat mensen hier bij elkaar gekomen waren om te zingen en te bidden. Helaas voelde ik mij ook erg eenzaam om dat geen van deze gebruiken mij iets zeiden en ik eigenlijk constant bijgepraat moest worden door Becca. Aan het einde gingen verschillende afgezanten van de kerk met zakken langs, hopende op de gulle donaties van hun volgelingen. Verbazingwekkend hoe gul er nog steeds aan de kerk gegeven, en dat na al die negativiteit en kritieken die de kerk te verduren heeft gehad.

Een hoogtepunt voor Becca was om het brood met wijn in ontvangst te nemen, iets wat zou staan voor Jezus zijn lichaam (brood) en zijn offeringen/bloed (de wijn). Ik vond het niet gepast om deze in ontvangt te nemen, aangezien ik van mijn levenlang nog nooit iets met de kerk heb gehad. Toch was het bijzonder mooi om te zien hoelang deze rijen waren. Een ander mooi gebruik om te zien was, dat op een bepaald moment gevraagd werd om eenander de hand te schudden, om zo elkaar vrede te wensen! Een mooi gebruik, maar jammer als dit vanuit de kerk zou moeten ipv vanuit je zelf als persoon. Toch heb ik dit als een unieke ervaring beschouwd, en hoop dat er nog vele van deze mooie ervaringen mogen volgen!